Θα δέσω τους ανέμους μου
να μη στεγνώνουν τα πουκάμισα
να στάζουν καταιγίδες διαρκώς
όλη η αυλή να πλημυρίσει
να σβήσει το νερό τα περιγράμματα
τις αποστάσεις να μικρύνει
Τρίτη 22 Ιουλίου 2008
Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008
Ίσκιος πολιορκητής
Το σώμα σου μεγάλωσε, έγινε ίσκιος και φέρνει γύρω μου γυροβολιές ζεϊμπέκικου. Τρομάζω με τους ήχους μα πιο πολύ με τις αναμνήσεις, όταν θυμάμαι την Κατερίνα ντυμένη στα λευκά να πίνει λαίμαργα κονιάκ, τη Μαρία να αγοράζει παπούτσια Timperland στην Τσιμισκή τη Σούλα
με τις πράσινες φόρμες του χειρουργίου, να δακρύζει.
Και σένα μωρό μου να μεγαλώνεις, να μεγαλώνεις ώσπου ίσκιος να γίνεσαι,
να προηγείσαι και να έρχεσαι να με περικυκλώνεις....
Αλλά ποιος κατάφερε τις αναμνήσεις του να αγγίξει;
με τις πράσινες φόρμες του χειρουργίου, να δακρύζει.
Και σένα μωρό μου να μεγαλώνεις, να μεγαλώνεις ώσπου ίσκιος να γίνεσαι,
να προηγείσαι και να έρχεσαι να με περικυκλώνεις....
Αλλά ποιος κατάφερε τις αναμνήσεις του να αγγίξει;
Τρίτη 15 Ιουλίου 2008
Ένας χρόνος και κάτι
Kι έτσι στα ξαφνικά έρχεται ένας καταραμένος Απρίλης
σου παίρνει τη ζωή,
στην κάνει κομματάκια, σου λέω ξέφτια μένουν απ' αυτήν
κι ενώ στην αρχή χάνεις τ' αυγά και τα καλάθια
και οι μέρες με τις νύχτες
ανακατεύονται τόσο καλά που όλα γύρω σου γίνονται γκρίζα,
ξυπνάς ένα πρωί κι αντικρύζεις τη μέρα
κι ύστερα το σούρουπο παραφυλάς κι έρχεται η νύχτα σαν να μην άλλαξε τίποτε
όπως εκατομύρια χρόνια τώρα
τίποτε
μόνο η ανάσα σου άλλαξε ήχο κι ακούγεται τραχιά καθώς ανηφορίζει από τα
πληγωμένα σωθικά σου.
σου παίρνει τη ζωή,
στην κάνει κομματάκια, σου λέω ξέφτια μένουν απ' αυτήν
κι ενώ στην αρχή χάνεις τ' αυγά και τα καλάθια
και οι μέρες με τις νύχτες
ανακατεύονται τόσο καλά που όλα γύρω σου γίνονται γκρίζα,
ξυπνάς ένα πρωί κι αντικρύζεις τη μέρα
κι ύστερα το σούρουπο παραφυλάς κι έρχεται η νύχτα σαν να μην άλλαξε τίποτε
όπως εκατομύρια χρόνια τώρα
τίποτε
μόνο η ανάσα σου άλλαξε ήχο κι ακούγεται τραχιά καθώς ανηφορίζει από τα
πληγωμένα σωθικά σου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)