Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

Καταιγίδες

Θα δέσω τους ανέμους μου
να μη στεγνώνουν τα πουκάμισα
να στάζουν καταιγίδες διαρκώς
όλη η αυλή να πλημυρίσει
να σβήσει το νερό τα περιγράμματα
τις αποστάσεις να μικρύνει

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Ίσκιος πολιορκητής

Το σώμα σου μεγάλωσε, έγινε ίσκιος και φέρνει γύρω μου γυροβολιές ζεϊμπέκικου. Τρομάζω με τους ήχους μα πιο πολύ με τις αναμνήσεις, όταν θυμάμαι την Κατερίνα ντυμένη στα λευκά να πίνει λαίμαργα κονιάκ, τη Μαρία να αγοράζει παπούτσια Timperland στην Τσιμισκή τη Σούλα
με τις πράσινες φόρμες του χειρουργίου, να δακρύζει.
Και σένα μωρό μου να μεγαλώνεις, να μεγαλώνεις ώσπου ίσκιος να γίνεσαι,
να προηγείσαι και να έρχεσαι να με περικυκλώνεις....
Αλλά ποιος κατάφερε τις αναμνήσεις του να αγγίξει;


Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Ένας χρόνος και κάτι

Kι έτσι στα ξαφνικά έρχεται ένας καταραμένος Απρίλης
σου παίρνει τη ζωή,
στην κάνει κομματάκια, σου λέω ξέφτια μένουν απ' αυτήν
κι ενώ στην αρχή χάνεις τ' αυγά και τα καλάθια
και οι μέρες με τις νύχτες
ανακατεύονται τόσο καλά που όλα γύρω σου γίνονται γκρίζα,
ξυπνάς ένα πρωί κι αντικρύζεις τη μέρα
κι ύστερα το σούρουπο παραφυλάς κι έρχεται η νύχτα σαν να μην άλλαξε τίποτε
όπως εκατομύρια χρόνια τώρα
τίποτε
μόνο η ανάσα σου άλλαξε ήχο κι ακούγεται τραχιά καθώς ανηφορίζει από τα
πληγωμένα σωθικά σου.